Ik voel me zo gelukkig dat ik uitgenodigd word in de persoonlijke ruimtes van mensen – hun heiligdommen. Om de magie vast te leggen die er al is. Dit gezin bijvoorbeeld: de man maakte een plotselinge carrièreswitch in een daad van geloof en is een wonderbaarlijk getalenteerde timmerman geworden. De vrouw heeft onlangs zelf ook een carrièreswitch gemaakt (en is ongetwijfeld ook succesvol). Het kleine meisje stal de show en de charmante oma (die wat meer op de achtergrond wilde blijven), maar met zoveel gratie – dat was onmogelijk.

Het geduld van gewone dingen van Pat Schneider lijkt me toepasselijk. Want het is absoluut een soort liefde.

Het is een soort liefde, toch?

Hoe de kop de thee vasthoudt,

Hoe de stoel stevig en vierkant staat,

Hoe de vloer de zolen van schoenen ontvangt

Of tenen. Hoe voetzolen weten

Waar ze horen te zijn.

Ik heb nagedacht over het geduld

van gewone dingen, hoe kleding

respectvol wacht in kasten

en zeep rustig droogt in de afwasteil,

en handdoeken het natte drinken

van de huid van de rug.

en de lieflijke herhaling van trappen.

En wat is er genereuzer dan een raam?