Deze prachtige baby werd geboren in het vroege voorjaar. De wandeling ernaartoe vanaf het station (soms rijd ik met de auto, maar meestal probeer ik het openbaar vervoer te gebruiken) voerde me langs verse lentebloesems: kersenbloesems, narcissen en eenden die helemaal losgingen, overal duiven. Alles leek zo levendig buiten.

En in hun huis net zo. Wat ik zo geweldig vind aan familiesessies is dat de momenten zo authentiek zijn. Ze vereisen nauwelijks aanwijzingen. Je hoeft een vader niet te vertellen dat hij verliefd op zijn kind moet zijn. Dat doet hij gewoon.

De oudere zus nam haar taken heel serieus en hielp met het verschonen van de luiers. Ze hielp haar vader ook met de lunch.

Omdat het lente was na een lange, donkere winter... leek dit gedicht van Ada Limon passend:

Meer dan de fuchsiakleurige trechters die uit de sierappelboom tevoorschijn kwamen, meer dan de
bijna obscene vertoning van kersentakjes van de buurman die
hun suikerspinkleurige bloesems naar de leistenen
hemel van de lenteregens duwden, is het het groen worden van de bomen
dat me echt raakt. Wanneer al de schok van wit
en snoepgoed, de snuisterijen en snuisterijen van de wereld,
de stoep bezaaid met de confetti van de nasleep achterlaat,
komen de bladeren. Geduldig, moeizaam, een groene huid
groeiend over wat de winter ons ook heeft aangedaan, een terugkeer
naar het vreemde idee van een continu leven ondanks
de chaos van ons, de pijn, de leegte. Goed dan,
ik neem het, lijkt de boom te zeggen, een nieuw glad blad
dat zich als een vuist ontvouwt in een open handpalm, ik neem het allemaal.