Dit prachtige gezin van vier (de "viking" was toen nog maar een vriendje - hij is inmiddels gepromoveerd tot echtgenoot) bracht een uur voor mijn lens door... gewoon picknickend.

Het gedicht dat ik heb gekozen is dat van Naomi Shihab Nye, Zoveel Geluk:

Het is moeilijk te weten wat je met zoveel geluk aan moet.
Met verdriet is er iets om tegenaan te wrijven,
een wond om te verzorgen met lotion en een doek.
Wanneer de wereld om je heen instort, heb je stukken om op te rapen,
iets om in je handen te houden, zoals kaartjes of kleingeld.

Maar geluk zweeft.
Het heeft jou niet nodig om het vast te houden.
Het heeft niets nodig.
Geluk landt zingend op het dak van het volgende huis,
en verdwijnt wanneer het wil.
Je bent hoe dan ook gelukkig.
Zelfs het feit dat je ooit in een vredige boomhut woonde
en nu boven een steengroeve van lawaai en stof woont,
kan je niet ongelukkig maken. Alles heeft een eigen leven,
ook het zou wakker kunnen worden vol mogelijkheden
van koffiekoek en rijpe perziken,
en liefde, zelfs de vloer die geveegd moet worden,
het vuile linnen en de bekraste platen...

Omdat er geen plek groot genoeg is
om zoveel geluk te bevatten,
haal je je schouders op, steek je je handen omhoog, en het stroomt uit je
in alles wat je aanraakt. Je bent niet verantwoordelijk.

Je neemt geen eer, zoals de nachtelijke hemel geen eer neemt
voor de maan, maar blijft het vasthouden en delen,
en op die manier bekend worden.