Wandelend van station Delft naar Delftse Hout, midden in de lente. De zon schijnt, de lucht is vochtig. Als je naar rechts kijkt, zie je mensen roeien, links van je kijkt een reiger aandachtig naar het water, op zoek naar sporen van prooi. Als ik bij het park aankom, rennen twee jongens met krullend haar me tegemoet. Overal bloeit fluitenkruid, het gevlekte licht door de bomen is een genot. Hier en daar staan nog wat laatste paardenbloemen.

En ik ben dol op dit gezin!

Het gedicht dat ik zo passend vond, is van Li Young Lee:

Uit de bloesems komt
deze bruine papieren zak perziken
die we kochten van de jongen
in de bocht in de weg waar we afsloegen naar
borden met perziken erop.

Uit volle takken, uit handen,
uit zoete kameraadschap in de bakken,
komt nectar langs de kant van de weg, sappige
perziken die we verslinden, met stoffige schil en al,
komt het vertrouwde stof van de zomer, stof dat we eten.

O, om wat we liefhebben in ons op te nemen,
om een boomgaard in ons te dragen, om
niet alleen de schil te eten, maar ook de schaduw,
niet alleen de suiker, maar ook de dagen, om
het fruit in onze handen te houden, het te aanbidden en dan te bijten in
de ronde jubel van de perzik.

Er zijn dagen dat we leven
alsof de dood nergens
op de achtergrond is; van vreugde
naar vreugde naar vreugde, van vleugel naar vleugel,
van bloesem naar bloesem naar
onmogelijke bloesem, naar zoete onmogelijke bloesem.