Vroege ochtendbijeenkomst in Delft met deze lieverds. Het begon met een zonnige hemel, maar veranderde snel (zoals je in Nederland vaak zult aantreffen). De jongens hadden het koud (omdat ze in plassen sprongen) - dus sloten we de sessie af bij hen thuis, waar we kleurden en thee dronken.

Het gedicht dat me aan dit gezin deed denken, moet wel Ode aan de Vrolijken van Thomas Lux zijn:

Ode aan de Vrolijken
van Thomas Lux

Bescherm je vrolijken.
—uit een Anglicaans gebed

Dat ze onder ons lopen, zelfs struikelen, is reden
om hen te prijzen of te beschermen - zelfs het geluid
van een loden kogel die op een loden plaat valt, zelfs dat, voor hen,
is muziek. Omdat ze de
korte geheugenverlies van het lachen brengen. Omdat ze staan,
praten, plezier beleven aan anderen,
met hun handen op de schouders van vreemden
en op de schouders van elkaar.

Omdat je ze niet hoeft te vertellen dat ze naar het licht toe moeten lopen. Want als er twee varkenskoteletten zijn,
zullen ze je de betere serveren.
Omdat ze je de kruk van hun rug zullen geven.
Omdat als ze met z'n tweeën zijn,
hun schittering de kamer vult.
Omdat je ze niet hoeft te vertellen dat ze naar het licht toe moeten lopen.