Toen ik aankwam, verontschuldigden ze zich namens de hond. Noot voor alle toekomstige en potentiële klanten: verontschuldig je nooit voor de honden (of welke andere dieren je ook houdt).

"What the dog perhaps hears" van Lisel Mueller is zeer toepasselijk (vooral met de beeldspraak van opgroeiende kinderen).

Als een onhoorbaar fluitsignaal
tussen onze lippen
hem naar huis kan sturen,
dan is stilte misschien
het geluid van spinnen die ademen
en wortels die in de aarde graven;
het kan asperges zijn die,
met hun hoofd vooruit, het licht ingaan
en het lange bruine geluid
van gebarsten kopjes, wanneer het gebeurt.
We willen de hond vragen
of er een continu gezoem is
omdat het kind in huis
blijft groeien, of de slang
zich echt volledig uitstrekt
zonder een klik en de zon
door de wolken breekt zonder
een decibel van inspanning,
of er in de herfst, wanneer de bomen
hun putten opdrogen, geen rilling
te hoog is om te horen.

Hoe is het daarboven, boven het afgesloten niveau van onze simpele oren?

Voor ons was er geen geboortekreet,
de pasgeboren vogel is er plotseling,
het ei gebroken, het nest levend,
en we hoorden niets toen de wereld veranderde.