Vlak voordat ik naar Nederland vertrok, vroeg mijn lieve vriendin Elizma of ik een laatste familiefotoshoot voor ze wilde doen. Haar lieve jongens schelen een paar jaar, maar ze zien eruit alsof ze een tweeling zouden kunnen zijn en ze hebben een ongeëvenaarde energie. De zonsondergang was bijna wat ik "over de top" zou noemen. Of wat de jongere generaties "extra" zouden noemen. Afrikaanse zonsondergangen zijn net zo. Ik ben het sfeervolle licht van Nederland gaan waarderen, maar er is iets dat me raakt als ik terugkijk naar mijn Zuid-Afrikaanse zonsondergangen.

Het gedicht dat me te binnen schoot, is dat van Rosemerry Wahtola Trommer:

Ik hou van mijn lichaam als ik in het bos ben

en ik vergeet mijn lichaam. Ik vergeet die armen,

die benen, die neus. Ik vergeet die taille,

die zenuw, die huid. En ik esp. Ik berg.

Ik rivier. Ik steen. Ik blad. Ik pad. Ik bloem.

Ik hou ervan als ik groenblijvend ben, een beek en een bes.

Ik hou ervan als ik paddenstoelen, lawines en kliffen zie.

En dan is alles ja, en alles

nieuw: wilde irissen, duff, waterval, dauw.