Shannon wilde een gezellige sessie thuis met haar jongens en tegelijkertijd een van de dierbaarste dagelijkse momenten vastleggen: badtijd!

Het gedicht waar ik meteen aan dacht toen ik thuiskwam, was dat van Margaret Atwood: Je begint.

Je begint op deze manier:
dit is je hand,
dit is je oog,
dat is een vis, blauw en plat
op het papier, bijna
de vorm van een oog.
Dit is je mond, dit is een O
of een maan, wat
je maar wilt. Dit is geel.

Buiten het raam
is de regen, groen
omdat het zomer is, en daarachter
de bomen en dan de wereld,
die rond is en alleen
de kleuren van deze negen kleurpotloden heeft.

Dit is de wereld, die voller
en moeilijker te leren is dan ik heb gezegd.
Je hebt gelijk om het zo te verdoezelen
met het rood en dan
het oranje: de wereld brandt.

Als je deze woorden eenmaal hebt geleerd,
zul je ontdekken dat er meer
woorden zijn dan je ooit zult kunnen leren. Het woord hand zweeft boven je hand
als een klein wolkje boven een meer.
Het woord hand verankert
je hand aan deze tafel,
je hand is een warme steen
die ik tussen twee woorden houd.

Dit is jouw hand, dit zijn mijn handen, dit is de wereld,
die rond is maar niet plat en meer kleuren heeft
dan we kunnen zien.

Het begint, het heeft een einde,
dit is waar je
naar terugkeert, dit is jouw hand.