Dit expatgezin had hun twee schattige spaniëls meegenomen. Ze wilden dolgraag dat ik hun dagelijkse rituelen vastlegde, waaronder overvloedige hondensnacks, knuffels, thee op bed (natuurlijk met de twee meiden) en wandelingen in het park.

Het hondenleven in Zuid-Afrika ziet er heel anders uit dan in Nederland. Ten eerste hebben we grote tuinen waar honden de hele dag kunnen rennen en spelen. Dit betekent helaas dat we ze niet kunnen trainen voor een leven in Europa, waar ze uitgelaten moeten worden en contact moeten maken met de talloze vreemden en hun prachtige honden.

Deze twee zijn, hoewel ze in alle opzichten ontzettend aardig zijn, ook erg luidruchtig. Lees: heel veel geblaf!

Daarom heb ik Mark Doty's sublieme gedicht "little George" opgenomen:

Little George
Mark Doty
1953 –
blaft naar alles wat
niet de wereld is zoals hij die het liefst kent:
vuilniszakken, steekwagens, zwarte hoeden, wandelstokken
en capuchons, scheppen, iemand die een joint rookt
onder de overkapping van de Haïtiaanse evangelisten,
iedereen – hoe durven ze – die een hond uitlaat.
George blaft, de gespannen witte komma
van zichzelf boog zich in paniek.
Thuis zweeft hij
in het huiselijke, wezenloos: opgerold in de warme
driehoek achter de knieën van een slaper,
wiebelend op zijn rug op de bank, helemaal slap
en zuchtend, vragend/ontvangend om een buikwrijving.
Geen zorgen. Maar buiten de
metalen deur van het appartement neemt de onhandelbare dag
zijn vage en eindeloze gedaantes aan.
Het is beter om te blaffen. Het maakt niet uit dat hij iets groter is
dan een broodrooster; hij gedraagt zich alsof hij heerst
over een rechthoek van twee blokken diep, begrensd
door Seventh Avenue en Union Square in het westen
en oosten.
Wat er ook is, is er met zijn toestemming,
en is onderhevig aan de afkeuring van zijn weigering
—hoewel hij beeft wanneer hij zijn wil uitspreekt. Was hij maar niet de enige
verantwoordelijke voor het aanwakkeren van protest
bij elk voorgevoel van onheil
op West 16th Street, of als hij, gewoon
op de stoep,
de rammelende wapenrusting van zijn bluf zou neerleggen.

Op een avond, wanneer hij de trap beklimt
na onze late wandeling,
de bocht van de overloop omslaat en zich
naar zijn vaste slaap keert, zou ik willen dat hij
zou worden bezocht door een droom van een wereld die net zo vriendelijk is,
zoals elke dreigende onbekende
zich zou kunnen
vasthouden – het aprilgroene van een onbevlekte
tennisbal? Lieve schat, de toekomst
kan toch niet volledig op ons uit zijn? En als dat zo is, zal blaffen niet veel helpen.

Maar nog geen geluk.
Hij neemt vanochtend aanstoot aan
een sereen stenen beeld in de tuin van een buurman,
en verstijft, zet zich schrap en laat
zijn wilde alarm horen: Verdomme,
Boeddha, ga weg, ga weg!