Wat een geluk dat ik word uitgenodigd in het moederschapsheiligdom van kleine handjes, tweetandlachjes, eerste kromme zinnen en snotneuzen.

Emily Schulten schreef dit ontroerende gedicht:

Ooit had je kieuwen
en leefde je in het water

van mijn lichaam. Terwijl ik
voor je plande, deed

suiker in een schaaltje om
al wat zoet is aan te trekken, zong

mee met Billie Holiday
zodat je de macht zou kennen.

Maar jij was al
poëzie, de metrum

van mijn hart in harmonie
met het jouwe, hun jambische

aanvallen en de pentameter

van mijn gang, mijn slapende

adem. O, om je
daar te houden, een constante

slag van het leven en
de kracht

te leren kennen

van het openen van je ogen. Elke dag verzacht ik

je huid met pioenrooscrème waar die

steviger wordt met de dag,
ik bescherm de zomerzon

uit je ogen
en blaas je tere

hoofdje waar het
nat is geworden van de hitte, ik leer

je om jezelf
drijvend te houden op de golven

zodat je op een dag weer
de zee kunt
vinden en erin kunt floreren.