Ik ben niet opgegroeid met de wens om fotograaf te worden, ik wilde echt dichter worden. Mijn moeder kocht me een dichtbundel van Robert Frost toen ik heel jong was en ik was voorgoed veranderd door de wereld van poëzie. Dit resulteerde erin dat ik Engelse literatuur ging studeren aan de universiteit. Ik was dolgelukkig in de academische wereld totdat het reisvirus toesloeg en mijn liefde voor poëzie zich ontwikkelde tot een liefde voor het verkennen van de wereld, wat op zijn beurt uitgroeide tot een liefde voor fotografie. Al snel werd ik bekend als het meisje dat haar camera overal mee naartoe nam en mijn camera gaf me een nieuwe manier om contact te maken met de wereld. Het werd mijn poëzie.
Ik begon hier actief mee aan de slag te gaan toen ik begin dertig was, onder begeleiding van enorm getalenteerde mentoren. Ik begon met een focus op bruidsfotografie. Maar hoewel bruiloften me vreugde brachten, besefte ik al snel dat wat mijn hart echt deed zingen niet "de grootste dag" was, maar alle gewone dagen ertussenin – waarop we in wezen (zonder het altijd te weten) het gelukkigst zijn.
En omdat deze "gewone dagen" zo nauw verbonden zijn met de dagelijkse routine, vinden we ze niet per se belangrijk genoeg om te documenteren. We onderschatten ze, denkend dat we er later wel aan toekomen, in de hoop dat we ze ons zullen herinneren. Maar, zoals de wijze dichter Pablo Neruda schreef: "Het leven is kort en vergeten duurt zo lang."
Dus, hier ben ik dan. Bijna tien jaar later, iets wijzer en des te meer verliefd op fotografie, poëzie en gewone dagen. Ik herinner je eraan dat het zogenaamd alledaagse belangrijk en mooi is en absoluut de moeite waard om vast te leggen.
Toen ik de galerijen voor deze website bekeek, kreeg ik een glimlach van oor tot oor. Niet alleen omdat ik trots ben op het werk dat ik heb gemaakt, maar ook omdat ik me op die foto's kan herinneren wat er gezegd werd. Ik herinner me wat ons aan het lachen maakte, of wat het kind aan het huilen maakte, de hond aan het blaffen. Het stille moment waarop je nadacht over iets wat wat verdrietiger was, maar dat er wel bij hoorde en prachtig was in jouw verhaal. Die momenten zijn net zo belangrijk voor mij als voor jou en ik voel me diep vereerd dat ik in jouw ruimte mag zijn om ze vast te leggen.
POËZIE-ENTHOUSIASIST
& KUNSTLIEFHEBBER
Hallo lieve mensen!
Ik ben Theresa Duvenage, een visuele verhalenverteller die graag tot de kern van de zaak doordringt. Of ik nu in de natuur ben, mezelf verlies en vind in stedelijke omgevingen, of families of dieren vastleg - met een camera in de hand observeer, geniet en vier ik het leven.
Dat gaat altijd sneller dan we zouden willen. Daarom vind ik het zo belangrijk om samen met jou even te vertragen en je te verbinden met de vreemde, grillige, prachtige, chaotische en alledaagse momenten die jij leven noemt.
